Wesołych Świąt ze szlaku

Święta za pasem, a tymczasem, piękną jesień mamy tej zimy!

Pogoda powariowała. Pierwszego dnia zaczęło sie niewinnie delikatnym deszczykiem, by w końcu lunąć z cebra… im wyżej wchodziliśmy, tym bardziej marznący padał deszcz, a na szlaku pojawił się śnieg. Szliśmy na Biely Kriz z nadzieją, że karczma, którą zapamiętaliśmy kończąc Karpaty latem, będzie otwarta i w niej podeschniemy zanim pójdziemy spać do namiotu. Ucieszyliśmy się, gdy zobaczyliśmy światło w domu. Niestety, pomimo dobijania się, nikt nie otworzył. Zrezygnowani rozstawiliśmy obok namiot w marznącym deszczu. Nagle ujrzeliśmy światła samochodu. Z taksówki wysiadło kilka osób i zaczęło iść ku chacie. Ekipa Słowaków, również zaczęła pukać do drzwi i okien. Osiągnęli ten sam efekt co my. My jednak nie mieliśmy telefonu do Romana (karczmarza) ani do managera! Po chwili oznajmili nam, że karczmarza nie ma, ale manager zaraz przyjedzie i nas ugości. Jak powiedzieli, tak się stało! Pół godziny później suszyliśmy kurtki, spodnie i rękawice przy kozie, odpowiadaliśmy na pytania, „jak można się nie myć przez 3 miesiące?”, śpiewaliśmy i graliśmy „Jožina z Bažin” i wiele, wiele innych… wieczór był fantastyczny, szkoda że musieliśmy iść wcześniej spać (choć i tak bardzo późno). Dzięki słowackiej gościnności mogliśmy spędzić noc pod dachem. To był zacny początek.
Drugiego dnia śnieg był już niemal wszędzie na trasie. Niestety, temperatura idzie w górę i znowu odwilża… na noc dochodzimy do polany Čertež, gdzie nocujemy.
Trzeciego dnia budzimy się…2 godziny po budziku! Kilka zarwanych ostatnio nocy daje o sobie znac… Zaspanie wydłuża nasz czas wędrówki po zmroku, aby przejść minimum drogi na dziś. Znów idziemy trasą, na której prawie nie ma śniegu. Jest za to dużo lodu, a w niższych partiach wciągające błoto. Temperatura coraz wyższa. Na szczęście znajdujemy przed deszczem nocleg w stodole.
3 dni – 100% normy!