Myśleliśmy, że śnieg już za nami…

Wchodzimy w pasmo Alp Bergamskich, czyli Orobie. W tym paśmie przełęcze są położone niżej. Jak się okazuje, nie na tyle nisko, żeby nie było śniegu. Najgorszy odcinek, który pokonujemy jest do Passo di Belvisio.

Szlaki w Alpach Bergamskich są bardzo urozmaicone. Wiele z nich trawersuje pionowe niemal stoki, co dodaje adrenaliny. Szczególnie kiedy stąpamy nad przepaścią, jak na szlaku 330 z Rifugio Curo do Coca i dalej do Brunone. Idziemy tzw. niskim (basso) szlakiem dookoła, zamiast przez Simal. Śniegu jest tyle, że nikt w sezonie jeszcze tamtędy nie przeszedł i szlak jest zamknięty.

Do wyjątkowo ciekawych szlaków zaliczamy także szlak 416, odcinkami przypominający naszą Orlą Perć, szczególnie pomiędzy Monte Venerocolo a Monte Demignone. Szlaki te są specjalnie oznaczone „Sentiero per escurcionisti esperti”.

Kilka dni temu dorwała nas potężna burza. I to dwukrotnie. Niebo zrobiło się czarne, jakby zapadał zmrok. Czekaliśmy aż przejdzie pod niewielkim podcieniem zamkniętej chaty. Przewróciliśmy stół, żeby nie zacinało na nas. Potoki momentalnie wezbrały, na naszych oczach tworzą się rzeki i wodospady.

Po przeschnięciu ruszamy dalej, ale dorywa nas drugi raz. Tyl razem wali grad.

Unikamy schronisk nie tylko z powodu kosztów. Kiedy po burzy chcemy wyschnąć i przenocować w jednym ze schronisk, okazuje się, że urządzają wieczór kawalerski, który nie zaczyna się jak u nas, wieczorem, ale już od 12 w południe! Rezygnujemy z noclegu i postanawiamy iść dalej, bo pogoda się polepszyła. W sobotę z kolei, rozkładamy namiot na tarasie innego schroniska, jednak impreza w nim trwa do późnej nocy i nie wysypiamy się w ogóle.

Na szlakach coraz więcej turystów, szczególnie w weekendy. Sezon już w pełni.

W końcu możemy korzystać z pięknej pogody. Po ponad miesiącu codziennego zastanawiania się „czy nie będzie dzisiaj padać” wreszcie stabilny upał. Teraz chcemy się rozpłynąć na szlaku, ale lepsze to niż deszcz.